2. Charakterystyka ważniejszych robaczyc przewodu pokarmowego
Na podstawie:
– „Inwazja pasożytów cz.1 i cz.2” na www.witaminyna5.pl
– strona internetowa sklepu Calivita
– Irena Wartołowska „Inwazja robaków jelitowych przyczyną chorób. Lamblia a astma i alergie”
– www.vitanatural.pl/inwazja-robaków-jelitowych-przyczyną-chorób-lamblia-a-astma-i-alergie
– www.eioba.pl/a85561/inwazja_robak_w_jelitowych_przyczyn_chor_b_lamblia_a_astma_i_alergie
– www.gronkowiec.pl
– Hulda Clark „Kuracja Życia”.
– Nadieżda Siemionowa „Szkoła zdrowia”, program oczyszczania organizmu. Wyd. Hartigrama
Charakterystyka pasożytów
Protozoa, pierwotniaki
Lamblia intestinalis, giardia, wiciowiec jelitowy
Zarażenie człowieka następuje za pośrednictwem cyst (otoczka wytwarzana przez niektóre organizmy, umożliwiająca przetrwanie) drogą pokarmową i analnych kontaktów seksualnych. Cysty zagnieżdżają się w jelicie cienkim oraz w przewodach żółciowych i trzustkowych. Konsekwencją zarażenia jest uszkodzenie śluzówki jelit, które prowadzi do biegunek i upośledzonego wchłaniania tłuszczów, witaminy B12 i A, kwasu foliowego i laktozy. Może pojawić się zapalenie dróg żółciowych lub podrażnienie trzustki oraz żółtaczka.
Infekcjom pierwotniakowym zawsze towarzyszą bakterie Coli, które ujawniają się zwłaszcza po usunięciu lamblii i wymagają dodatkowego leczenia dla obniżenia miana bakterii. Pierwotniaki z kolei często towarzyszą robakom obłym. Są zalecenia, aby najpierw usunąć robaki obłe, a dopiero później przystąpić do likwidacji pierwotniaków, co wynika ze złej tolerancji leków przeciwpierwotniakowych w obecności toksyn produkowanych przez robaki obłe. Podczas kuracji często występuje nasilanie się objawów skórnych, zadyszek itp., co jest wynikiem objawu Łukasiewicza-Kertzheimera (środek niszczący pasożyty zwiększa przejściowo poziom ich toksyn we krwi).
Trematoda, przywry (z greckiego trematodes – przekłuty)
Dorosły osobnik przywry Fascioloides magna
Są to pasożyty ludzi i zwierząt, którymi można zarazić się w wyniku spożycia surowej lub niedostatecznie ugotowanej ryby, skorupiaków i roślin. Wszystkie przywry potrzebują mięczaka jako pierwszego, pośredniego żywiciela, w którym zachodzi złożony cykl rozwojowy. W stadium larwy, które przechodzą w mięczakach, mogą wejść do drugiego żywiciela pośredniego (ryby, skorupiaki czy inne mięczaki), otorbić się na roślinach lub penetrować bezpośrednio poprzez skórę żywiciela ostatecznego.
Ważne dla człowieka przywry należą do rodzaju:
(1) Schistosoma (krew)
2) Echinostoma, Fasciolopsis, Gastrodiscoides, Heterophyes, Metagonimus (jelita)
(3) Clonorchis, Fasciola (motylica wątrobowa), Dicocoelium, Opisthorchis (przywra kocia) (wątroba)
(4) Paragonimus (płuca)
(5) Eurytrema (trzustka, pęcherz moczowy)
Wymienione odmiany przywr często wywołują bóle i zapalenia mięśni, powodując dystrofię, a także fibromialgię. U kobiet przywrzyca jest często przyczyną zapalenia pochwy oraz pęknięć i polipów szyjki macicy. U mężczyzn pojawia się zapalenie prostaty, porażenie jąder. Częste są zapalenia okrężnicy. Istnieją doniesienia, że niewyleczone zakażenie przywrami jest jedną z głównych przyczyn nowotworów narządów wewnętrznych. Podczas migracji larw występują dreszcze, swędzenie i wysypki na skórze. W ślad za nimi pojawia się osłabienie, powiększenie wątroby i śledziony.
Fasciolopis buskii należy do przywr (robaków płaskich), które dr Hulda Clark znalazła w każdym przypadku raka, infekcji wirusem HIV, choroby Alzheimera, choroby Crohna, mięsaka Kaposiego, jak i wśród ludzi, którzy nie chorowali na te choroby. Cykl życiowy przywry składa się z sześciu etapów. Według obserwacji dr Clark („Kuracja życia”) osobnik dorosły w normalnych warunkach żyje w organizmie ludzkim tylko w jelitach.
Przywra ta przez część swojego cyklu rozwojowego żeruje na ślimaku pełniącym rolę żywiciela pośredniego. Zdaniem dr Clark w naszym ciele może się rozwinąć pięć pozostałych stadiów, jeżeli do organizmu zostaną wprowadzone niektóre substancje zewnątrzpochodne, na przykład rozpuszczalniki. Skutki takich powiązań mogą okazać się tragiczne.
Najgroźniejszy jest benzen, który dostaje się do grasicy i rujnuje nasz system immunologiczny (obronny). W przypadku obecności w organizmie benzenu, przywra jelitowa rozwinie się w grasicy, stwarzając dogodne warunki do rozwoju choroby AIDS.
Następny groźny solwent to alkohol propylowy, który gromadzi się w wątrobie i jest przyczyną zmian nowotworowych – wywołuje stany rakowe w innych, nawet odległych narządach. Z powodu jego obecności w naszym organizmie któryś z naszych organów stanie się żywicielem pośrednim przywry jelitowej. Wtedy narząd ten będzie zagrożony zwyrodnieniem.
Kolejny – metanol czyli spirytus drzewny – powoduje, iż trzustka zostaje żywicielem dla przywry trzustkowej, doprowadzając do dysfunkcji, której skutkiem będzie choroba – cukrzyca. Jeżeli w organizmie znajdzie się ksylen lub toluen, każda z czterech odmian przywry wykorzysta do swojego rozwoju mózg jako żywiciela pośredniego. Spowoduje to zaburzenia w jego pracy oraz choroby neurologiczne, np. epilepsję, schizofrenię, zapalenie opon mózgowych, lub może wywołać wzmożone uzależnienie alkoholowe.
Według dr Clark obecność metyloetylo-ketonów (MEK) lub metylobutyloketonów (MBK) powoduje – w odniesieniu do przywrzyc – choroby narządów rodnych. W obecności MEK i MBK macica staje się pośrednim żywicielem pasożytów, a szczególnie przywr jelitowych. Dorosłe przywry (każda z czterech odmian) w ścianie macicy powodują skurcze i krwawienia poza okresem menstruacji. Jeśli wraz z fragmentami śluzówki macicy przedostaną się jajowodami do jamy brzusznej, wtedy prawdopodobnym rezultatem zasiedlenia będzie endometrioza (gruczolistość). Mogą też być przyczyną mięśniaków. Niekiedy znajdzie się tam owcza motylica wątrobowa, przywra przewodów żółciowych, ludzka motylica wątrobowa, a nawet Eurytrema – przywra trzustkowa.
Przywra krwi (Schistosoma haematobium)
Pasożytnicza przywra, która występuje głównie w północnej Afryce, na Bliskim Wschodzie, w Indiach i Australii. Wywołuje chorobę zwaną schistosomatozą lub bilharcjozą. W organizmie człowieka żyje w naczyniach krwionośnych i żywi się krwią. Postać dorosła może żyć nawet do kilkunastu lat. Dymorfizm płciowy jest wyraźny, samce są większe, szersze i krótsze od samic i różnią się pokrojem ciała. Samce osiągają długość 10-15 mm i szerokość 1 mm, a samice długość 15-20 mm i szerokość 0,3 mm.
Wolno żyjące stadia larwalne funkcjonują w środowisku wodnym. Żywicielem pośrednim jest ślimak z rodziny Bulinidae, żywicielem ostatecznym – człowiek lub małpa. Szacuje się, że ponad 200 milionów ludzi jest zarażonych tym pasożytem jelitowym. Źródłem zakażenia są najczęściej zbiorniki wodne. Pasożyty dostają się do organizmu przez skórę i migrują do wątroby. Tam składają miliony jaj, które powodują pękanie komórek wątrobowych.
Nematodes, obleńce (nicienie) jelitowe
w stadium osobnika dorosłego wywołują inwazję jelitową u człowieka; stadium larwalne może się lokalizować w jakimkolwiek miejscu ciała, poza włośniem krętym ulegającym otorbieniu w mięśniach. Jajo lub larwa mogą być izolowane ze światła jelita. Nicienie, pasożytujące w jelitach człowieka:
Enterobius vermicularis (owsik ludzki),
Trichuris trichiura (włosogłówka ludzka),
Ascaris lumbricoides (glista ludzka),
Ancylostoma duodenale (tęgoryjec dwunastnicy, necator),
Strongyloides stercoralis (węgorek jelitowy),
Trichostrongylus,
Trichinella spiralis (włosień kręty).
Układ/narząd objęty procesem chorobowym: pokarmowy, sercowo-naczyniowy, płuca, nerwowy, nerki/drogi moczowe, mięśniowo-szkiele-
towy.
Objawy zajęcia płuc:
– gorączka, kaszel, plwocina podbarwiona krwią, zadyszka, rzężenia, duszność,
– ból za mostkiem, eozynofilia, pokrzywka, stany spastyczne oskrzeli, obrzęk naczynioruchowy;
– mózg, nerki, oko, rdzeń kręgowy itp. rzadko są objęte procesem chorobowym;
Inwazja jelitowa może przebiegać bezobjawowo (rzadko); ból brzucha (zwykle nieokreślony), bóle kurczowe/kolkowe brzucha, biegunka, rzadko wymioty, sporadycznie zaparcie;
Inwazje mięśni i innych tkanek:
– (włośnica): bóle mięśni, gorączka, obrzęki i przykurcze mięśni,
– obrzęk twarzy, zwłaszcza wokół oczu, światłowstręt, wzmożona potliwość, zapalenie spojówek,
– osłabienie lub krańcowe wyczerpanie, ból przy połykaniu, krwotoki podspojówkowe, do siatkówki i podpaznokciowe, wypryski, zapalenie mózgu, mięśnia sercowego, nerek, zapalenie płuc, opon mózgowo-rdzeniowych, neuropatia.
Ascaris lumbricoides (glista ludzka), wywołująca glistnicę to robak o długości 25-40 cm. Jaja wydalane z kałem zawierają formę zarodka, która nie jest zdolna do zarażenia. Dopiero po 6-tygodniowym rozwoju poza ustrojem w wodzie lub wilgotnej glebie powstaje larwa. Człowiek zakaża się przez spożycie pokarmów zanieczyszczonych jajeczkami z larwami. W jelicie cienkim larwy wydostają się z otoczki jaja, przebijają się przez ścianę jelita do naczyń krwionośnych, a następnie z krwią wędrują do oskrzeli i pęcherzyków płucnych. Odkrztuszane do jamy ustnej są połykane z plwociną i w ten sposób ponownie dostają się do jelit, gdzie dojrzewają w ciągu 2-3 miesięcy od zakażenia. Glista bytuje w jelicie 13-15 miesięcy. Po tym czasie dochodzi do samowyleczenia, o ile nie nastąpi ponowne zakażenie lub powikłania, np. niedrożność jelita czy zapalenie wyrostka robaczkowego. W jelicie może przebywać nawet kilkaset glist jednocześnie.
Ascaris lumbricoides (glista ludzka)
W czasie wędrówki larw przez płuca pojawia się zapalenie oskrzeli, odoskrzelowe zapalenie płuc lub naciek płuca typu Lefflera. Obecność glist w jelitach powoduje nudności, wymioty, biegunki, bóle w jamie brzusznej oraz osłabienie, brak apetytu, bóle głowy, rozdrażnienie, bezsenność.
U części osób zarażonych glistą ludzką występują objawy alergiczne – świąd skóry, pokrzywki, wypryski, a nawet napady duszności imitujące ataki astmy.
Enterobius vermicularis (owsik ludzki). Owsiki powodujące owsicę są najbardziej rozpowszechnionymi pasożytami, zwłaszcza u dzieci. Robaki te długości kilku milimetrów przysysają się do ścian jelita. Jaja składają w fałdach skóry w okolicy odbytu, wypełzając głównie nocą. Charakterystycznym objawem chorobowym owsicy jest zaczerwieniona skóra i świąd okolicy odbytu, utrudniający zasypianie, wzmożona pobudliwość nerwowa, ból głowy, osłabienie, brak apetytu, nudności, bóle w jamie brzusznej, anemia. Owsiki mogą dostawać się do sromu i pochwy, stając się przyczyną zmian zapalnych narządu rodnego.
Zakażenie człowieka następuje przez brudne ręce, surowe produkty spożywcze zanieczyszczone jajeczkami pasożyta, za pośrednictwem przedmiotów codziennego użytku, np. brudnej pościeli. Możliwe jest także zarażenie przez unoszący się kurz, wraz z którym jajeczka owsików osiadają na produktach spożywczych. Zapobieganie owsicy polega na przestrzeganiu zasad higieny osobistej i żywienia.
Enterobius vermicularis (owsik ludzki)
Trichuris trichiura (włosogłówka ludzka) to robak w kształcie nitki długości do 5 cm, który powoduje włosogłówczycę. Jaja wydalane z kałem nie wywołują zarażenia. W wilgotnej i ciepłej glebie jaja dojrzewają, a w ich wnętrzu powstają larwy.
Trichuris trichiura (włosogłówka ludzka)
Człowiek zaraża się, spożywając produkty zanieczyszczone jajeczkami zawierającymi larwy. W zarażeniu pośredniczą muchy, które przenoszą jajeczka z odchodów i gleby na produkty spożywcze. Ogniwem pośrednim są brudne ręce.
W 25% przypadków zarażenie przebiega bezobjawowo. Przy większej ilości pasożytów występuje biegunka, niekiedy śluzowo-krwawa, bóle w jamie brzusznej, spadek masy ciała, anemia. Mogą pojawiać się skórne objawy alergiczne oraz brak apetytu, rozdrażnienie, bezsenność, bóle głowy, osłabienie.
Strongyloides stercoralis (węgorek jelitowy), wywołujący węgorzycę, bytuje w organizmie człowieka, owiec, świń, bydła, żab, psów, a nawet w roślinach. Wrotami zarażenia jest skóra. Larwa węgorka wnika przez skórę, aby z krwią przedostać się do serca, następnie do płuc, tchawicy, gardła, gdzie zostaje połknięta i przez przełyk, a dalej żołądek przechodzi do jelita cienkiego. Poszczególnym etapom wędrówki larwy towarzyszą różne objawy. Pierwsza faza, skórna, charakteryzuje się obrzękiem, zaczerwienieniem i bolesnością w miejscu wniknięcia larwy. Żłobi ona w skórze tunel skierowany do najbliższego naczynia krwionośnego. Obecności larw w płucach towarzyszą objawy zapalne tchawicy, oskrzeli i płuc. Z chwilą zagnieżdżenia się larw w jelitach pojawiają się: bezsenność, drażliwość, brak apetytu, bóle brzucha, biegunka, anemia, spadek masy ciała, aż do ciężkiego wyniszczenia organizmu. Larwy mogą zagnieździć się także w pęcherzyku żółciowym, sercu, nerkach czy mózgu.
Tęgoryjec dwunastnicy (Ancylostoma duodenale) – pasożyt człowieka należący do typu nicieni. Dorosły osobnik ma niespełna 2 cm długości i ciało jasnoróżowego koloru. Żyje w dwunastnicy.
Tęgoryjce Ancylostoma caninum
przyczepione do błony śluzowej jelita.
Do zakażenia dochodzi przez połknięcie jaj znajdujących się w zanieczyszczonej wodzie lub na niedomytych owocach i warzywach. Larwy mogą aktywnie wwiercać się przez skórę do naczyń krwionośnych, np. przez skórę stóp osób chodzących boso.
Żywi się nabłonkiem dwunastnicy i wysysaną ze ściany dwunastnicy krwią; wywołuje niedokrwistość. Niekiedy przy długotrwałym i znacznym zarażeniu może powodować śmierć. Choroba przez niego wywoływana nazywana jest ancylostomozą, rzadziej ancylostomiozą lub ancylostamatozą.
Dawniej choroba często dotykała górników, stąd czasem używana nazwa choroby „choroba górników” lub „blednica egipska”.
(pl.wikipedia.org/wiki/Tęgoryjec_dwunastnicy).
Cestoda, tasiemce
Tasiemiec uzbrojony (Taenia solium) to pasożyt dwudomowy: żywicielem pośrednim jest świnia, dzik lub królik, żywicielem ostatecznym jest człowiek. Jeden z dwóch głównych gatunków tasiemców (Cestoda), które pasożytują w przewodach pokarmowych kręgowców, w tym człowieka. W przeciwieństwie do tasiemca nieuzbrojonego posiada on haczyki, za pomocą których przytwierdza się do ściany jelita cienkiego.
Główka tasiemca – scolex
Tasiemce mają długie, płaskie ciało, przypominające wyglądem tasiemkę. Są wysoce wyspecjalizowane do pasożytniczego trybu życia. Ciało tasiemca składa się z szeregu powtarzających się segmentów zwanych proglotydami. Każdy taki segment jest kompletną maszyną rozrodczą, wyposażoną w narządy męskie i żeńskie, produkującą do 100 tys. jaj. Przyczyną produkcji tak dużej ilości jaj jest skomplikowany cykl rozwojowy pasożyta. Proglotydy najdalej odsunięte od główki, zwane macicznymi, zawierają dojrzałe jaja. Segmenty te odrywają się kolejno od ciała tasiemca
i wraz z kałem opuszczają organizm żywiciela ostatecznego. Długość dorosłego pasożyta może wynosić nawet 20 metrów.
Epidemiologia i profilaktyka obejmuje zapobieganie zakażaniu dzików i świń, które jest skutkiem nawożenia pól uprawnych ludzkimi odchodami (szamba) i osadami z oczyszczalni ścieków. Roślinność pochodząca z takich pól jest zanieczyszczona jajami i stanowi potencjalne zagrożenie. Z tego powodu także człowiek może stać się żywicielem pośrednim, a nie tylko ostatecznym. Główne objawy chorobowe to anemia, awitaminoza, słabość, bóle brzucha, nudności, zgaga, wychudzenie. Cykl rozwojowy rozpoczyna się od zanieczyszczenia paszy odchodami ludzkimi bogatymi w jaja pasożytów. Po zakażeniu zwierząt stają się one żywicielami pośrednimi. W wyniku procesu trawienia zostaje uwolniona onkosfera, która przedostaje się do naczyń świni lub dzika i wędruje wraz z krwią do mięśni, gdzie osiedla się w formie finny – wągra typu cysticercus. Człowiek spożywając niedogotowane, niedosmażone lub surowe mięso z dzika lub świni (metka, tatar) umożliwia dalszy rozwój pasożyta. Pasożyt egzystuje w jelicie cienkim człowieka. Tasiemiec żyje około 20 lat.
Arthropoda, stawonogi, do których należą między innymi świerzbowce, wszy, pluskwy, kleszcze czy choćby zwykłe komary i muchy. Nie są one pasożytami przewodu pokarmowego i wymagają osobnego omówienia.
prof. dr hab. Elżbieta Dernałowicz-Malarczyk